Intelektualci koji nisu pristalice političkih i kulturnih ciljeva LGBTIQ pokreta često prigovaraju da je termin “homofobija” naprosto politička etiketa, kojom se lakše diskredituju politički protivnici: ističu da psihološka i psihijatrijska struka ne poznaju psihičku bolest sa takvim nazivom, te da se kod ljudi nesklonih homoseksualcima ne vidi nikakvog straha od homoseksualaca – što bi bio preduslov da se govori o “fobiji”.
Parada ponosa, prva te vrste, dogodila se u Kakuma izbegličkom kampu u Keniji, u kojem su smešteni oni koji su morali da napuste svoje domove zbog homofobije, te svakodnevnog nasilja. Na Pride događaju su učestvovali isključivo pripadnici LGBTIQ populacije, a koji su izbegli iz susedne Ugande.
Naime, u Ugandi se oni koji su identifikovani kao pripadnici LGBTIQ populacije obično osuđuju na doživotnu kaznu zatvora, a ako do toga i ne dođe, gejevi, lezbejke, te transrodne osobe trpe svakodnevno nasilje, te progon. Homoseksualnost je ilegalna i u Keniji, a mnogi koji trenutno borave u pomenutom kampu se nadaju da će dobiti azil u nekoj od zemalja u kojoj se poštuju ljudska prava.
Kampom su se vijorile zastave duginih boja, a razvili su ih oni koji su odlučili da žive u skladu sa svojim identitetima. Rlwage Eibusone, transrodna osoba iz Ugande, je događaj opisala kao situaciju u kojoj je prvi put osetila ono što su do tada drugi nazivali srećom, a ostale učesnike kao članove porodice kojoj konačno pripada.
Organizator parade, Wamalabashier Gibson, objasnio je da u ovim državama LGBTIQ osobe retko odlučuju da izađu iz ormara, a najpre zbog toga što strahuju za sopstveni život, te dodao da su prisutni tu da govore umesto onih koji još uvek nemaju glas, te svetu ukažu na ozbiljno ugrožavanje ljudskih prava. Slogan parade bio je „zaustavite homofobiju,“ a događaju su prisustvovala i dva saveznika iz Sjedinjenih Američkih Država i Velike Britanije.